"Wybacz mi, Leonardzie" Matthew Quick | Okiem młodszej siostry

Wybacz mi, Leonardzie

Matthew Quick

Wydawnictwo: Otwarte

Ostatnio miałam okazję przeczytać książkę pt. ,,Wybacz mi, Leonardzie" Matthewa Quick'a. Zdecydowanie wywarła ona na mnie pozytywne wrażenie. Z całą pewnością prędko o niej nie zapomnę. Dzięki niej zdałam sobie sprawę z wielu rzeczy, nad którymi wcześniej się nie zastanawiałam, nie dostrzegałam. Śmiało mogę stwierdzić, że ta powieść to kopalnia bardzo wartościowych cytatów. Wszystkie do mnie trafiły, nie potrafię wybrać najbardziej trafnego. Ważne są wszystkie. O niektórych wspomnę w dalszej części recenzji.

W ,,Wybacz mi, Leonardzie" głównym bohaterem jest tytułowa postać. Leonard w dniu swoich osiemnastych urodzin planuje podjąć drastyczne kroki- zamierza popełnić samobójstwo, ale przed tym rozliczyć się z przeszłością. Jego punkt widzenia może wydawać się komiczny. Podchodzi do tych spraw w dość kontrowersyjny sposób. Włosy młodego Bogarta robią kaput na podłogę. Zanim jego idea zrealizuje się, Leonard wcześniej przygotowuje prezenty dla wszystkich osób, które coś dla niego znaczyły. Przez większą część książki dane nam jest zapoznać się z nimi.

,,Inność to cecha pozytywna. Ale inność jest również trudna" - tyczy się to szczególnie Leonarda. Był on bardzo spostrzegawczy, nasuwał często refleksyjne rozmyślania, a także pytania retoryczne, takie, które nie przyszłyby mi do głowy.

,,Mam taką teorię, że z wiekiem tracimy zdolność do bycia szczęśliwym" - chłopak przekonał się o tym, śledząc szarych dorosłych, zmierzających do pracy. W związku z tym spotkała go raz niemiła sytuacja.

 

 źródło

Matka Leonarda, Linda, niezbyt przejmowała się losem swojego syna. Leonard musiał radzić sobie sam. Nikt mu nie zaoferował pomocy, nie licząc pewnej osoby. Herr Silverman uczynił wiele dla niego dobrego. Leonard podziwiał go- twierdził, że był to jedyny dorosły, który jest tak naprawdę szczęśliwy. Chłopaka zastanawiało, co kryło się za wiecznie zakrytymi rękawami koszuli.

,,Zrozumiałem, że prawda zazwyczaj nie ma znaczenia, a kiedy ludzie nabiorą fałszywego przekonania na czyjś temat, nie zmienią zdania niezależnie od poczynań tej osoby".

,,Wyjaśnijcie mi jednak, w jakim celu ludzie umieszczają w sieci porady, jak skutecznie popełnić samobójstwo? Czyżby chcieli oczyścić świat z takich ponurych dziwolągów jak ja? Czy podoba im się pomysł, aby poniektórzy się pociachali? Skąd ktoś ma wiedzieć, czy należy do grupy osób, które powinny sobie skutecznie podciąć żyły? Czy i na to pytanie można znaleźć odpowiedź w internecie? Wpisałem je w Google'a, ale nie znalazłem nic konkretnego. Tylko sposoby na skuteczne załatwienie sprawy. Bez żadnego uzasadnienia".

Na początku nie mogłam wgryźć się w tę historię. Irytowały mnie bardzo długie przypisy, zaś w końcu się do nich przyzwyczaiłam. Im dalej, tym lepiej. W książce nie spotkamy żmudnych opisów, przez co czyta się ją szybko i przyjemnie. Niektóre rozdziały są bardzo krótkie. Okładka powieści przypadła mi do gustu, gdyż pasuje do tematu.

Myślę, że każdy powinien zapoznać się z perypetiami Leonarda. Książka dająca do myślenia. Leonard w dość umiejętny sposób nasuwa pewne pytania, na które trudno znaleźć odpowiedź. Polubiłam tego bohatera. Nie spodziewałam się, że ,,Wybacz mi, Leonardzie" tak bardzo mi się spodoba. Jest bardzo wartościową powieścią. Mam nadzieję, że na tej książce nie skończę, tylko przeczytam inne tego autora.