"Żółwie aż do końca" John Green | Okiem młodszej siostry

Żółwie aż do końca

John Green

Wydawnictwo: Bukowy Las

,,Żółwie aż do końca" to było moje pierwsze zetknięcie z twórczością Johna Greena. Sięgnęłam po nią z ciekawości, nie miałam co do niej wielkich oczekiwań. Autorowi wcześniej udało się zdobyć popularność dzięki powieści ,,Gwiazd naszych wina", którą zresztą pewnego czasu bardzo chciałam przeczytać.

Aza Holmes nie jest typową nastolatką. Zmaga się z nerwicą natręctw, która utrudnia jej życie. Nie może wyprzeć z głowy natrętnych myśli, dotyczące między innymi obawami przed zarażeniem się groźną bakterią albo czymś innym. Oprócz tego dziewczyna wykonuje monotonnie tą samą czynność, żeby poczuć chwilową ulgę. Osoby z jej bliskiego otoczenia starają się tolerować jej lęki. Nie jest to wcale takie łatwe.

Dziewczyna mieszka wraz z mamą w Indianapolis, niedaleko rezydencji sławnej osobistości, mianowicie Russella Picketta. W przeszłości miała bliski kontakt z jego synem. Aza dowiaduje się od swojej najlepszej przyjaciółki, że miliarder nagle zaginął. W mediach o nim głośno, gdyż okazuje się, że prowadził on nielegalne interesy. Nie było go już, kiedy policja przybyła do jego domu z nakazem rewizji. Jakby rozpłynął się w powietrzu. Za wszelkie informacje dotyczące miejsca jego pobytu, wyznaczono sto tysięcy dolarów nagrody. Aza za namową Daisy postanawia odnowić znajomość z Davisem.

Początek książki nie był dla mnie zachęcający, lecz im dalej czytałam, tym bardziej nie mogłam się od niej oderwać. Mimo, że fabuła nie jest jakoś bardzo rozbudowana, nie mniej jednak z ciekawością przewracałam kolejne strony tej powieści. Niektórym może przeszkadzać to, że nie poświęcono zbyt dużej uwagi na wątku kryminalnym, ale mi to nie sprawiło problemu. Czytelnicy, którzy nastawiają się właśnie na to, mogą zostać zawiedzeni. Warto zdawać sobie sprawę, że książka głównie obrazuje świat osoby, cierpiącej na chorobę psychiczną.


Powieść ta jest napisana prostym językiem, w sam raz dla młodzieży. Jednakże nie spodobało mi się to, że niekiedy rozmowy między bohaterami były zbyt filozoficzne. Nie pasowało mi to do ich wieku. Przez to traciły one autentyczność. Mimo to żadna z postaci w tej książce nie irytowała mnie za bardzo, chociaż czasami zachowywały się one dziecinnie. Na ich niektóre żałosne dowcipy mogę przymknąć oko. Natomiast motyw tuatary nie do końca przypadł mi do gustu.

Nie każdemu może spodobać się ta książka, ponieważ jest dość specyficzna. Na mnie natomiast wywarła dobre wrażenie. Powieść skupia się przede wszystkim na lękach i obsesjach głównej bohaterki, której nie łatwo jej jest się od nich uwolnić.