"Szeptucha" Katarzyna Berenika Miszczuk

Szeptucha

Katarzyna Berenika Miszczuk

Cykl: Kwiat paproci (tom 1)

Wydawnictwo: W.A.B.

Gosława Brzózka, zwana Gosią, po ukończeniu medyny wybiera się do świętokrzyskiej wsi Bieliny na obowiązkową praktykę u szeptuchy, wiejskiej znachorki. Problem polega na tym, że Gosia – kobieta nowoczesna, przyzwyczajona do życia w wielkim mieście – nie cierpi wsi, przyrody i panicznie boi się kleszczy. W dodatku nie wierzy w te wszystkie słowiańskie zabobony. Bogowie nie istnieją, koniec, kropka!

Pobyt w Bielinach wywróci jednak do góry nogami jej dotychczasowe życie. Na Gosię czeka bowiem miłość. Czy jednak Mieszko, najprzystojniejszy mężczyzna, jakiego do tej pory widziała, naprawdę jest tym, za kogo go uważa? I co się stanie, gdy słowiańscy bogowie postanowią sprawić, by w nich uwierzyła?

Słowiańskie bóstwa, pradawne obrzędy, romans, a przede wszystkim – solidna dawka humoru!

Autorkę poznałam dzięki trylogii o słynnej diablicy Wiktorii. Była ona jednocześnie tak wciągająca, niesamowicie zabawna, jak i irytująca czytelnika swoim Piotruuusiem. Stwierdziłam, że czas poznać inną historię tej pani. Słowiańskie bóstwa i pradawne obrzędy pojawiały się, i to było naprawdę dość ciekawe, zaskakujące. Mamy wiele przeróżnych stworów, w istnienie których Gosia nie chciała uwierzyć. Wąpierze, rusałki i bożęta sprawiły, że szybko się przekonała o ich istnieniu. Tym bardziej, że poznała prawdę o sobie i wiele magicznych istot chce ją wykorzystać, a nawet zabić. Dziewczyna nie wie komu powinna zaufać. Baba Jaga to szeptucha, u której odbywa praktykę. Zaskakująca z niej starsza osoba, która wie jak dbać o swoje interesy. Uczy dziewczynę tego, co powinna wiedzieć i powierza jej liczne zadania.

Główna bohaterka dość szybko poznaje przystojnego mężczyznę na koniu. Wie, że szybko o nim nie zapomni. Z czasem się zaprzyjaźniają i nie ukrywa, że liczy na więcej. On jest jednak dość stanowczy w tej kwestii. Nie spodziewałam się, że autorka tak wykreuje tą postać. Przez to książka przypomina mi te, które czytałam w gimnazjum w dużych ilościach o tej właśnie tematyce. 

Jak w trylogii "Ja, diablica" zachwycałam się humorem, tak tu tego mi bardzo brakowało. Główna bohaterka bywała irytująca. Jakbym miała określić tę książkę jednym słowem byłyby to kleszcze albo majtki. Rozumiem panikę dziewczyny, ale początkowo chyba na każdej stronie widziałam te kleszcze.  

Książka okazała się dość średnia, nie zachwyciła mnie i nie oczarowała. Mam wrażenie, że pomysł był ciekawy, ale jednak czegoś brakowało w tej powieści. Momentami było interesująco, ale z drugiej strony było miejscami nudno. Nie działo się nic zaskakującego. Rozmyślania głównej bohaterki chciałoby się czasami uciszyć, bo ile można o tych kleszczach i majtkach czytać. Podobnie zachwyty nad słynnym i tajemniczym Mieszku, który mnie tak nie oczarował jak główną bohaterkę. Jak na razie nie zamierzam czytać kolejnych tomów. Następną książką będzie "Obsesja".

źródło

♥ Julia