"Woda, która niesie ciszę" Brittainy C. Cherry

Woda, która niesie ciszę

Brittainy C. Cherry

Cykl: Elements. Żywioły. (tom 3)

Wydawnictwo: Filia

O jejku. Jak ta historia mi się podobała. Żałuję, że wcześniej nie postanowiłam jej przeczytać, gdyż chciałam to zrobić już naprawdę dawno temu, a wczoraj skończyło się to tym, że zaczęłam ją czytać po angielsku i odłożyłam o 5 nad ranem. Wiem, że lekko przesadziłam, ale nie pamiętam, kiedy ostatnio mnie tak wciągnęła książka, że nie byłam w stanie się od niej oderwać. Przeczytałam w ostatnim czasie kilka dobrych, ale już zapomniałam, jak to się czyta powieść na raz i to do tak nienormalnej godziny. Chociaż jestem zdania, że ta książka nie jest ideałem, mam kilka zastrzeżeń, ale w porównaniu do całości, jestem w stanie przymknąć na nie oko. Lubię twórczość tej autorki i zdecydowanie mam kilka tytułów do nadrobienia. Chociaż ten cykl mam już za sobą.

źródło

Główna bohaterka to Maggie May i książka rozpoczyna się w momencie, w którym to ona jest małą dziewczynką. W wieku 10 lat dochodzi do pewnego wydarzenia, który zmienia życie tej radosnej, pogodnej i gadatliwej dziewczynki. Maggie traci głos w wyniku tego, co zaszło, a osobą, która ją będzie wspierać przez najbliższe lata to Brooks. On nie potrzebuje jej słów, jej głosu, by ją zrozumieć. On dostrzega to wszystko, czego nie są w stanie zauważyć inni. Ich relacja i rozwijająca się przyjaźń jest wręcz wspaniała. Bohaterowie często przebywają w jednym pomieszczeniu, ale oni są tak dobrze wykreowani, a dialogi tak dobre, że czyta się tę historię z przyjemnością. Chociaż jest ona radosna, zabawna, urocza, to z drugiej strony jest pełna tajemnic, smutku i niewypowiedzianych słów. Widać również jak sytuacja z Maggie wpłynęła na jej najbliższych. Czasami była to dobra zmiana, a czasami ludzi to wyniszczało. W książce jest sporo dobrze wykreowanych postaci, nawet ta staruszka od herbatek. Podobała mi się relacja Maggie z jej ojcem, a ta jej z jej matką była nieco bardziej skomplikowana. 

Jednak mam kilka zastrzeżeń. Przede wszystkim to nie przepadam, gdy mija tyle czasu między wydarzeniami. To często nie wypada zbyt naturalne i nie lubię tego w powieściach. Każdy jakąś traumę przechodzi inaczej i muszę przyznać, że początkowo zastanawiałam się, jak po czymś takim można stracić głos. Jednak z czasem zostało to dobrze przedstawione i przez te towarzyszące ataki paniki oraz koszmary, łatwiej jest zrozumieć zachowanie głównej bohaterki. Chociaż początkowo tak nie było.

Nie potrafiłam oderwać się od tej historii, która jest poruszająca, wzruszająca, zabawna i urocza. Więź łącząca głównych bohaterów była wspaniała. Na minus zdecydowanie te mijające lata. O i znowu myślałam, że bohaterowie będą starsi. To już druga powieść tej autorki, która mnie tym zmyliła.

♥ Julia