"Biegając boso" Amy Harmon

Biegając boso

Amy Harmon

Wydawnictwo: Editio

Josie Jensen była nieśmiałą trzynastolatką. Miała niezwykły talent: rozumiała muzykę i kochała ją. Pewnego dnia w szkolnym autobusie poznała Samuela Yazziego, osiemnastoletniego Indianina z plemienia Nawaho. Zaczęli rozmawiać, a wraz z kolejnymi spotkaniami, rozważaniami na temat książek i muzyki narodziła się niezwykła przyjaźń. Sam, który w głębi serca odczuwał złość i pretensje do świata, dzięki młodziutkiej Josie odkrył piękniejsze strony życia. Ona opowiadała mu o swoich ulubionych kompozytorach, on jej — o legendach Indian Nawaho. Stali się bratnimi duszami. 

O twórczości tej autorki słyszałam wiele dobrego w ostatnim czasie, ale nie miałam jeszcze okazji poznać jej powieści. To właśnie ona napisała, bardzo dobrze znane wielu czytelnikom "Prawo Mojżesza" i "Making Faces", które chciałabym nadrobić w pierwszej kolejności. Autorka zawsze kojarzyła mi się z Colleen Hoover czy Brittainy C. Cherry, ale uważam, że bliżej jej do tej drugiej, na co nie narzekam. 

źródło

Już po kilku stronach zauważyłam, że mam tu do czynienia z dużą ilością opisów. Amy Harmon zamieściła tu wiele legend Indian Nawaho, ale także sporo informacji odnośnie niektórych wspaniałych kompozytorach. Początkowo się trochę obawiałam, że będą one nieciekawe i zbyt długie, ale niepotrzebnie, gdyż naprawdę mnie one zainteresowały. Przez to książka wyróżnia się nieco na tle innych z tego gatunku. Widać, że autorka się tym fascynuje na co dzień. Na koniec doczytałam, że Amy Harmon pochodzi z Levan, czyli miejscowości gdzie mieszkali bohaterowie, także niektóre miejsca ukazane w "Biegając boso" faktycznie istnieją. Josie wraz z Samuelem często również dyskutowali o książkach i rozumiałam ich kłótnię w związku z "Wichrowymi Wzgórzami", gdyż był to jedyny klasyk, który znam. Jednak trochę ciężko mi było uwierzyć, że w autobusie można mieć prywatność i ciszę, by czytać na głos.

Główną bohaterkę poznajemy gdy ma trzynaście lat. Josie jest niezwykle wrażliwą dziewczyną, ale także niesamowicie uzdolnioną. Grą na pianinie potrafi przekazać swoje uczucia, emocje, lęki, pragnienia. Mimo młodego wieku jest bardzo dojrzałą osobą i nie wygląda na swój wiek. Sytuacja zmusiła ją, żeby szybko dorosła i zajęła się domem. Interesuje się muzyką klasyczną i lubi czytać "Dziwne losy Jane Eyre". Samuel miał osiemnaście lat, gdy narodziła się ich przyjaźń. Muszę przyznać, że nie od początku udało mi się ich polubić. On będąc Indianinem wyróżniał się, był inny, ale zachowywał się momentami jakby był zły na wszystkich i wszystko. Chciał jak najprędzej opuścić to miejsce. Wiecie jakie to było dla mnie zaskoczenie, gdy zobaczyłam list z 1997? Nie wiem czemu, ale po tylu wskazówkach i tak myślałam, że wydarzenia są bardziej współczesne. 

źródło

Gdy minęło kilka lat bohaterowie się zmienili, dorośli, a ja ich obu polubiłam jeszcze bardziej. O Samuelu nie można nic złego powiedzieć, świetna postać. W sumie to samo o Josie, a dość często trafiam na niezwykle irytujące główne bohaterki. Bardzo mnie ciekawiło jak rozwinie się ta relacja, a także co bohaterowie zrobią ze swoim życiem. Kilka razy autorce udało się mnie zaskoczyć. Początek książki czytałam dość spokojnie, ale w połowie pojawił się taki zwrot akcji, że musiałam ją wtedy przeczytać do końca. Nie mogłam się od niej oderwać. Czasami nie byłam już taka pewna zakończenia tej historii. Żałuję, że autorka nie zdecydowała się na napisanie kilku stron więcej. Strasznie mi tego brakowało, ale i tak jestem nim usatysfakcjonowana.

Ta okładka wygląda fenomenalnie, a ja nie wiedziałam czego się spodziewać po tej autorce. Naczytałam się tyle pozytywnych opinii, że wiecie jak to jest. Długo zwlekałam by coś przeczytać. Początek był całkiem w porządku, ale to dopiero znacznie później zachwycili mnie bohaterowie, ich problemy życiowe, oraz oczywiście rozwijająca się przez tyle lat piękna przyjaźń.

♥ Julia